De actie heeft zich naar hier verplaatst. (http://kevinwonderland.posterous.com)

Frietje steken...

Et pour les Flamands...

Zelfs niet durven te informeren naar die onderste snack... klinkt in elk geval, uhm, cheesy...

Onlangs een weekendje in Hotel Bloom (ja, dat van Mijn Restaurant-jurylid Christel Cabanier) gaan logeren. Het verslag volgt nog. De foto's nu al.

Chartervluchten zijn altijd een (ergernis)hit.
Als je er ooit zelf al eentje hebt ondergaan, dan weet je waar ik heen wil. Want ook al is de samenstelling van de reizigers telkens anders, je weet aan welke taferelen je je kan verwachten. Zo'n beetje zoals bij een voorstelling van Geert Hoste, een K3-album of het eten in de Colmar. You always know what you're gonna get.

Altijd op het menu:
- de mens die naar oksel, zweetvoet en pipi tegelijk ruikt... uit zijn mond (en vaak ook uit diverse andere lichaamholtes).
- de hierboven beschreven persoon die zich in een vliegtuig met 260 zitjes bij voorkeur in een straal van 2m rond jouw stoel bevindt. Veelal zelfs vlak naast of voor jou.
- de mens voor jou, die nog voor het opstijgen zijn zetel al in achteruit heeft gezet. Alsof hij in zijn relax thuis zit.
- de mens voor jou, waar het cabinepersoneel telkens opnieuw tegen moet zeggen dat zijn zetelleuning overeind moet staan tijdens het opstijgen en landen.
- de mens voor jou die lijkt te wachten om zijn zetel weer in achteruit te zetten tot het moment dat jij je tafeltje hebt uitgeklapt. Bij voorkeur op het moment dat het 'eten' wordt geserveerd.
- de mens die een lange vlucht het ideale moment vindt om een nieuw deuntje voor zijn gsm te kiezen
- de intercom die altijd net iets te luid staat.
- vrouwen die een constante rij voor de 4 toiletten vormen. Als er vooraan eentje weggaat, komt er achteraan eentje bij. Turbulentie of niet: pissen zullen ze! In kolonne.
- de grapjas die bij het stijgen, dalen of tijdens turbulentie zegt: "amai, ies da roek die uit daane moteur komt... hahahaha."
- diezelfde grapjas die - ondanks het feit dat jij aan het raampje zit - toch eens wil zien hoe de Brusselse ring er uitziet vanuit de lucht en die zich vervolgens over jouw schoot buigt om - ongevraagd! - met zijn neus tegen de ruit gedrukt wereldnieuws te verkondigen als "amai, as we naa neirsturten tan goan er viel doeien zaain". Ondertussen probeer jij van het raam weg te kijken en kom je compleet onverwacht oog in oog/reet te staan met zijn in een string gehulde bilspleet.
- de vrouw die tijdens het tax-free shoppen aan boord de halve catalogus wil zien, om vervolgens zowat alles te kopen (waardoor het karretje met de drank niet kan passeren)
- de mens zonder geduld, die 3 seconden nadat het vliegtuig weer aan de grond staat zijn gordel al losklikt, rechtstaat en het kastje opent, terwijl hij met zijn gsm druk in de weer is.
- de stewardess die al iets te vaak de woorden 'goeiedag', 'welkom aan boord', 'fijne vakantie' en 'koffie of thee?' heeft moeten zeggen.
- het cabinepersoneel dat er een eigen codetaal op nahoudt. Je weet niet waar ze het precies over hebben, maar het lijkt in elk geval alsof het over het vee aan boord gaat.
- de Antwerpenaar die te luid praat.
- het zeepje in het toilet, dat altijd net op is.

En tot mijn grote verbazing is hét ingrediënt der ingrediënten overboord gegooid. Het applaus na de landing. Afgevoerd!
Hoe komt het dat dat plots verdwenen is? Wie heeft dat beslist? Waarom? En vooral: waarom heb ik die nota niet gekregen?
Nog een geluk dat ik nooit van het meeklapsoort ben geweest, want anders had ik daar vrij belachelijk in mijn eentje zitten polleke-mep doen.
Ik zie het zo al voor mij. Ik in een gulle bui. Zo van 'allez, laat ik eens meedoen', voor de fun en het groepsgevoel. De banden hebben nog maar een halve millimeter tarmac geraakt of ik barst los in flink handengeklap. En dan... stilte rond mij (behalve het gepiep van opstartende gsms). En blikken vol onbegrip, die maar één ding zeggen: "Kijk die daar, weer zo'n typische chartertoerist. Tsss, tsss, tsss. Zielepoot."

Vanaf nu in de zijbalk: my Twitter updates.

Wat hebben sommige mensen toch met verkleinwoorden?
Wie zei ook alweer 'size matters'?
Wel, ik ga akkoord.

De aanleiding: Wendy uit Mijn Restaurant.
Mijn ballen kropen spontaan naar binnen toen ik haar vorige week de eerste officiële klanten hoorde verwelkomen.
Het ging ongeveer als volgt:
"Goedendag, welkom, jullie zijn onze eerste klantjes. Kan ik jullie jasje aannemen? Willen jullie een aperitiefje drinken? Het aperitiefje wordt in de zeteltjes geserveerd. Gaan jullie nu al jullie gerechtjes kiezen? Zal ik het kaartje brengen?."
Denk er nog een schoolmeisje-gaat-bijna-in-giechelen-uitbarsten-omdat-ze-het-in-haar-broek-doet-van-de-zenuwen-toontje bij en het is compleet.

Dat moest me even van het hartje.

Onlangs berichtte Testaankoop nog dat één product op de negen foutief wordt afgerekend aan de kassa van de supermarkt. 'In de meeste gevallen' is dat in het nadeel van de klant. Ongetwijfeld zal ik dus ook wel al eens 'slachtoffer' geweest zijn, maar daar lig ik niet echt meer wakker van. Zeker omdat het de voorbije jaren ook al een aantal keer ferm in mijn voordeel is uitgedraaid. Zoals gisteren nog. In supermarkt C. in de gemeente T.

Wat zou jij doen mocht je in volgend scenario terechtkomen?
Je laadt een pak Emmentalkaas in je kar. Rechtstreeks uit Finland, 3 maanden gerijpt, ideaal als dessertkaas of als broodbeleg. En je shopt graag voordelig, dus ga je meteen voor een verpakking van plusminus 750 gram. Op het etiket staat dat hij 7,96 euro per kilogram kost.
Je begeeft je naar de kassa. Het compulsief scannen & kar-voor-en-achteruit-schuiven kan beginnen. En dan: een foutmelding op de kassa. De dader: mijn Finse kaas. Blijkbaar is zijn prijs nog niet gelinkt aan de streepjescode op de verpakking. Dus wordt er 'dringende kassahulp' naar mijn kassarij ontboden.
De kassahulp lijkt niet echt hulp te kunnen bieden, want het is 'een computerprobleem'. Naar mij wordt - door personeel en klanten - ondertussen gekeken alsof ik het systeem persoonlijk gehackt heb en er wordt mij voorgesteld om eerst al mijn andere spullen af te rekenen, terwijl er een oplossing gezocht wordt voor mijn probleemkaas. Ik hoor ook de woorden: "want al die mensen hier achter u die zouden ook graag bediend worden, meneer." En daar ga ik in de fout. Een andere (klote)klant zou zeggen: "laat maar, ik heb die Fin niet echt dringend nodig" of "fret uwen kaas zelf op", maar ik zeg gewoon "ok." Welopgevoed als ik ben. En ook wel een beetje omdat ik weet dat er zich nog fijne kaastaferelen gaan afspelen in de komende minuten.
Ik reken mijn andere boodschappen dus al af. En terwijl het halve personeelsbestand als een halve maniak door de winkel begint te rennen - op zoek naar 'de juiste prijs' - blijf ik netjes op verlossend nieuws wachten. Na 5 minuten krijg ik een korte update over het computerprobleem. Iets over barcodes en PLU's. En wanhoop in de ogen van de kassahulp. En of ik toevallig weet of mijn Fin in promotie staat, want dat zou het probleem kunnen verklaren. Ik schud mijn hoofd. Van links naar rechts en weer terug. En net op dat moment komt er een soort 'Eureka'-kreet van aan 'de hoofdcomputer'. Iemand heeft het vraagstuk opgelost. Meneertje-ik-ga-hier-niet-buiten-zonder-mijn-Emmental zal zometeen kunnen afrekenen. Alleen nog even het systeem opnieuw opstarten. En kaasfreak als ik ben, wacht ik dus. Blij dat er geen kaashongerige man en kinderen op mij zitten te wachten in de auto, thuis of eender waar eigenlijk.
Mijn kaas wordt enkele ogenblikken later nog eens gescand en in de weegschaal gegooid. Dat is dan 5,83 euro, alstublieft, cheeselover-waar-wij-hier-de-kloten-voor-vanonder-ons-lijf-gelopen-hebben. Ik grijp naar mijn portefeuille. En dan, plots, nieuwe wanhoop in de ogen van de kassahulp (die ondertussen full-time aan mijn error-case/kaas toegewezen is). Terwijl ze de rekening uit mijn handen sleurt, zegt ze: "maar allez, da klopt nog nie, he... da kan toch nooit zoveel zijn voor een pak kaas?". En op dat moment hoor ik een stemmetje dat zegt: "stay tuned, het gaat nog interessant worden nu." Voor ik kan reageren is het hulpje weer naar de hoofdcomputer gerend en is ze allerlei magische cijfers aan het invoeren. Na al dat cijferwerk komt ze trots op mij af met de mededeling: "nu zou het in orde moeten zijn." Mijn kaas wordt nog eens uit mijn handen gerukt, nog eens gescand, gewogen en voorzien van de commentaar: "da zal d'er al meer op trekken, se." De rekening wordt fier onder mijn neus geschoven. Ik duizel even. Voor een kolossaal pak kaas van 733 gram wordt mij een totaalbedrag van 58 euroCENT aangerekend. Door mijn hoofd flitsen de woorden 'homp', 'kaas', 'boer', 'mee', 'van', 'zijn', 'paard', 'slaan', 'veel', 'te', 'weinig', 'dit', 'kan', 'niet', 'toon', 'geen', 'emotie', 'je', 'neus', 'bloedt', 'betaal', 'en, 'ren', 'naar', 'de', 'auto'.
En dus betaal ik. Met de glimlach. Ik wuif ook nog even naar iedereen. En eenmaal buiten beeld ren ik. Of stap ik toch in elk geval iets sneller dan normaal. Beseffend dat de achtervolging op elk moment kan ingezet worden. Maar ze kwamen me niet achterna. Zelfs toen ik de parking verliet, zag ik nog geen briesende, wild gebarende winkelhulpjes in mijn achteruitkijkspiegel.

En mijn grootste vraag blijft:
heb ik de economische crisis nu nog erger gemaakt?

Geweldig hoe sommige merken elkaar - bijna letterlijk - proberen neer te knallen.



En het antwoord van Apple(fanaten):



Dat levert trouwens wel meer mooie beelden op:

Laat ik met deze woorden beginnen: gelukkig nieuwjaar.
Want ik ben er dit jaar nog niet geslaagd om iets te posten.
Wegens te druk. Uiteraard.
Met het echte leven.
Met de voorbereidingen voor de komst van mijn petekindje.
Met het plannen van een trip naar Jordanië (het aftellen is begonnen!).
Met Nostalgie.
Met het verwelkomen van de lente (en de vlinders).

En weet je wat?
I love it!
Zal hier heel binnenkort nog eens wat foto's online gooien.
Tot dan: hou u vooral NIET in stilte bezig.

De slapeloze nachten zijn voorbij.
Oef.

Nu van een paar dagen kerstvakantievrijaf aan het genieten. En ga me straks voor de zoveelste keer in een shopgekke menigte gooien.

Ik heb eerder deze week fantastisch nieuws gekregen. De kers op de 2008-taart zelfs. Binnenkort vertel ik er uitgebreid over.

Ik wens jou een fantastisch eindejaar! En een subliem 2009. Mijn jaar kan al niet meer stuk.

xx